Irene Schouten: "Een naaicursus, op handbal met vriendinnen"

"Ja, dit was mijn beste WK. De trainers vinden het ook heel jammer. Die zien op trainingen een niveau dat ze ook graag in wedstrijden zouden willen zien, maar ik wil daar niet alles meer voor laten. Ik wil meer leven. Nee, niet meer als een zombie. Ja, misschien na de kermis een week, haha!, zegt Schouten bij het Algemeen Dagblad.

Schouten kreeg veel steun. "Ja. Martina Sáblíková - en meerdere schaatssters - komt met tranen in haar ogen naar je toe, je leest de teksten op sociale media die sporters en andere mensen schrijven over wat ik heb betekend en dat ik hen heb geïnspireerd. Dat heb je zelf niet door totdat zó veel mensen het zeggen."

De sport is nog altijd haar grootste liefde. "Ja, klopt. Ik vind het schaatsen zó mooi. Ik had het er met Ireen Wüst ook over. Als je naar een wedstrijd toewerkt, je komt in vorm en je schaatst hard: dat is het mooiste gevoel dat je kunt krijgen. Ik weet zeker dat ik dat ga missen. Maar dat ik zó veel moest opgeven - want je bent als topsporter best egoïstisch - dat stukje wil ik gewoon niet meer. Mensen zijn er jarenlang voor mij, maar als zij iets hebben, moet ik zeggen: sorry, ik ben er niet. Dat wil ik niet meer. Een normaal leven, dáár kijk ik naar uit."

Haar toekomst is nog in het ongewis. "Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik blijf verbonden aan de ploeg, waar ik ook ga aftrainen en een paar marathons zal ik nog wel doen. Natuurlijk zijn er al dagen volgepland: weekendjes weg, wintersport, dat is allemaal wel gepland. Ik merk ook gewoon dat ik heel veel dingen aan het plannen ben. Dat ik denk: als ik gestopt ben, ga ik dat doen, ga ik dáár naartoe. Een naaicursus, op handbal met vriendinnen. Dat soort dingen. Ik kijk bijna nog meer uit naar die dingen dan naar een schaatswedstrijd winnen. En zelfs dus ook meer dan naar de Spelen, ja."